Ogarnął mnie leń

Więc i leniwy obiad dziś był, czyli moje pierwsze leniwe pierogi z serem. Podwójnie leniwe, bo nie krojone jak kopytka w zgrabne... no właśnie - kopytka, a kładzione łyżką wprost z miski do wody :) A teraz zamiast posprzątać po gotowaniu albo pozamiatać czy prasować siedzę na podłodze z Latoroślą i pozwalam zalewać się fontannami śliny, bo przecież wykluwają się kolejne zęby...

Kartka dla nowożeńców

Niedługo wybieramy się na wesele znajomych. Postanowiłam zrobić coś specjalnie dla nich. I tak powstała haftowana kartka z życzeniami.

Bluephant

A oto i Kubuś ze swoim Bluephantem. Cieszę się, że przypadł Malcowi do gustu :)

Najlepsza maseczka na twarz i włosy to...

... oczywiście jarzynowa zupka. A zdjęcie dowodem.

Monisiowa Anielica na Miłość

Stworzyłam Anielicę na Miłość, prezent imieninowy dla Moniki. I Bluephanta, tym razem zielono-niebieskiego dla wnuka Doktor Zębatki, ale oczywiście zapomniałam zrobić mu porządne zdjęcie. Ostatnio jeden Bluephant trafił w łapki 4-miesięcznego Kubusia, synka znajomych. A kolejny Anioł już się wykroił i się szyje - tym razem pewnie zostanie u nas. W planach natomiast prezent na pierwsze urodziny Tialdy. Co prawda nie wiem jeszcze co jej uszyć, ale coś wymyślę. Może tildowego królika?

PS

Wracam do szycia i tworzenia różnych drobiazgów :D

Na ratunek... smoczkom

Średnio kilka razy dziennie szukamy z Mychą smoczka zwanego glusiem, smoczydłowskim, przyjacielem czy smokaczem-cmokaczem. Jeszcze do niedawna było ich dwóch - żółty i zielony, ale żółty zabłądził w czasie drogi powrotnej z kościoła i wszelki słuch po nim zaginął. Wtedy też zdecydowaliśmy się kupić smycz na smoczka, bo bez niego byłoby ciężko Myszce zasnąć. Zastanawiam się jak to zrobić, żeby ułatwić poszukiwania - żeby na przykład sam wołał, dzwonił albo piszczał, albo żeby chociaż można było do niego zadzwonić jak wtedy, gdy zginie nam telefon komórkowy... Może ktoś kiedyś usprawni te poszukiwania ;) A na razie pilnujemy zielonego i nie wypuszczamy już na spacer ani do kościoła czy na podróż bez smyczy.

Mężczyźni, którzy potrafią się przyznać, że czegoś nie wiedzieli istnieją...

Całkiem niedawno odkryłam, że mężczyźni, którzy potrafią się przyznać, że czegoś nie wiedzieli istnieją naprawdę i mało tego, jeden z nich mieszka pod moich dachem (nie jest zwierzakiem, choć w wielu kręgach znany jest pod hasłem KOT). Pewnego pięknego wieczoru, kiedy Mysz poszła sobie już grzecznie spać do swojego białego łóżeczka, a ja bawiłam się telefonem Mężczyzny, nagle, nie wiedzieć w jaki sposób i kiedy telefon zaczął świecić. To znaczy nie klawiatura i ekran, ale jak latarka. Używając do tego lampy od aparatu. I nie ma w tym nic dziwnego - no przecież takie telefony z latarkami to istniały już baaaardzo dawno temu. Ale ja przecież nie o latarce chcę pisać. Otóż z rozświetlonym telefonem podbiegłam do Mężczyzny i skruszona powiedziałam, że coś nacisnęłam, wcisnęłam, przytrzymałam i on zaczął świecić i nie chce przestać, a ja nie wiem jak go do tego zmusić. Na co Mężczyzna wziął rzeczony przedmiot w swoje kocie łapki, obejrzał i ze stoickim spokojem wyłączył funkcję latarki. Opuścił przybytek zwany łazienką i udał się na zasłużone kanapowe leżakowanie, a ja z ulgą, że nic nie zepsułam zaczęłam się myć. Po jakiejś chwili Mężczyzna puka do drzwi łazienki, wchodzi i z niesamowicie zawadiackim acz uroczym i słodkim wyrazem twarzy oznajmia: "Kejt, ja muszę Ci się do czegoś przyznać". W tym momencie przeleciały mi przez głowę tryliardy myśli od "zdradziłem Cię na ostatniej delegacji zagranicznej" po "kupiłem łysego kota i mam go w bagażniku auta. Przynieść?" Kiedy przestraszone moje spojrzenie legło w końcu na jego obliczu odezwał się w te słowy: "bo ja tak naprawdę to nie wiedziałem, jak się włącza tą latarkę, Ty mi powiedziałaś" i zniknął. Szok spowodował, że spędziłam w łazience kolejne kilkadziesiąt sekund próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszałam i jakoś zareagować. Ostatecznie pochwaliłam tylko Mężczyznę, że to cudownie usłyszeć, że on czegoś nie wiedział.