Lucy i cała reszta

Zaczęłam wreszcie używać mojej kochanej Lucy - maszyny do szycia, którą w wakacje dostałam na urodziny. Jak do tej pory miałam okazję (konieczność i czas tak naprawdę) wykorzystać ją do podszycia mężowych spodni tudzież do przyszycia wieszaczków do ściereczek kuchennych i ręczników, które namiętnie spadały z haczyków.

Tym razem jednak odważyłam się i uszyłam lalkę dla mojej Hanusi i Bluephanty, które być może znajdą nowych właścicieli.

lalka Śpiąca Królewna

Zakochane Bluephanty

Ostatnio również, na specjalne życzenie mojej Szwagierki i jej córci, zrobiłam dwie tęczowe broszki z filcu. Teraz mama i Zuzia będą mogły się podobnie stroić :) Pomysł każdego płatka w innym kolorze był pomysłem Asi :)

I na koniec jeszcze. Próbowałam zrobić mojemu Dziabągowi zdjęcia pewnego pięknego złoto-jesiennego dnia. Ale modelka nie chciała współpracować. Liście były zdecydowanie bardziej intrygujące niż obiektyw i fotograf razem wzięci...

Zwolnienie warunkowe

Jupi jupi hurra hurra! Jestem na zwolnieniu warunkowym! Wróciłam do pracy! Do moich drugich dzieci, nowych i tych "starych", choć z tymi ostatnimi zajęć już nie mam. Urosły niesamowicie i pozmieniały im się buzie. Nie są już tacy maluścy. Wydorośleli przez ostatni rok. Ale wszyscy ucieszyliśmy się w równym stopniu, że znów się widzimy. A ja... No cóż, jestem zdecydowanie w siódmym niebie, odżyłam i choć pracuję tylko dwa dni w tygodniu (być może niedługo trzy) to i tak jestem zadowolona i szczęśliwa na maksa. Teraz wszystkich zatruwam tym, jak to cudownie jest być nauczycielem.

A propos, mój kochany Braciszek dołączył do grona pedagogicznego naszej rodziny, a właściwie dołączy, jak tylko skończy kurs na instruktora nauki jazdy. Ale zajęcia z metodyki ma już za sobą :P Trzymam za Ciebie kciuki, Młody!

A teraz odrobinę auto-reklamy:

- nadal szydełkuję misie i póki co rozdaję dzieciom w rodzinie na różne okazje.

- uszyłam trzy filcowe torby, również na prezenty, ale być może uszyję kolejne już nie w celach prezentowych...

- planuję wrócić do szycia zabawek i sukienek dla lalek, może wreszcie maszyna doczeka się większej ilości pracy, bo od czerwca leży praktycznie nieużywana (poza jedną próbą zakończoną złamaną igłą)
- ach, no i oczywiście robię szydełkowe kwiatki i filcowe klocki

Fotoblog, z serii kim zostanie Hanioł jak dorośnie...

Rusałką

Celebrytką 

Szefem Ikea Polska

Mało uśmiechnięta tancerką flamenco

Stolarzem 

Pływakiem

Kierowcą

Krawcową, to znaczy projektantką mody

Myślicielem

Dziury w brzuchu

Mój brat, odkąd nauczył się mówić wierci wszystkim dziury w brzuchu. O wszystko. O psa. O deskorolkę. Rolki. Telefon. Aparat. Samochód. GPS-a. O WSZYSTKO. Ja natomiast sama wystawiłam swój brzuch na dziury i teraz już się niczego nie boję (zjeść). Niech żyje laparoskopia! I panowie doktorowie ;P

EURO - POST SCRIPTUM

No a jednak się myliłam. Mecz oglądałyśmy w całości, ja, mama, babcia, tata i pies. Latorośl też pewnie kibicowała, ale podświadomie w snach i kopała piłkę razem z Naszymi (strasznie się odkopywała z kołderki tego wieczoru). Wyniku tym razem nie obstawiłam dobrze i wcale mnie to nie zasmuciło, bo muszę przyznać obstawiałam 0-1 dla Rosjan, a tu proszę - Kubuś tak ładnie kopnął! Moja mama natomiast tak się wciągnęła, tak zaangażowała, tak krzyczała i dopingowała, że nawet perspektywa obudzenia śpiącej za ścianą wnuczki nie była w stanie ostudzić jej emocji. A muszę dodać, że moja mama sportu nie znosi oglądać. Widać udzielił jej się narodowy duch sportowy :) I dobrze. Oby miała okazję jeszcze kilka razy dopingować naszych podczas tych mistrzostw. Trzymamy kciuki :)

EURO

Pierwszy mecz. Kibicowałam. Do przerwy. A potem poszłam piec ciasto. Dziś kolejny mecz Polaków, ale ponieważ nie ma chwilowo w domu ani brata, ani taty, ani mojego męża, więc pewnie nie będziemy z mamą oglądać całości - jedynie sprawdzać wynik co jakiś czas :)

Ogarnął mnie leń

Więc i leniwy obiad dziś był, czyli moje pierwsze leniwe pierogi z serem. Podwójnie leniwe, bo nie krojone jak kopytka w zgrabne... no właśnie - kopytka, a kładzione łyżką wprost z miski do wody :) A teraz zamiast posprzątać po gotowaniu albo pozamiatać czy prasować siedzę na podłodze z Latoroślą i pozwalam zalewać się fontannami śliny, bo przecież wykluwają się kolejne zęby...

Kartka dla nowożeńców

Niedługo wybieramy się na wesele znajomych. Postanowiłam zrobić coś specjalnie dla nich. I tak powstała haftowana kartka z życzeniami.

Bluephant

A oto i Kubuś ze swoim Bluephantem. Cieszę się, że przypadł Malcowi do gustu :)

Najlepsza maseczka na twarz i włosy to...

... oczywiście jarzynowa zupka. A zdjęcie dowodem.

Monisiowa Anielica na Miłość

Stworzyłam Anielicę na Miłość, prezent imieninowy dla Moniki. I Bluephanta, tym razem zielono-niebieskiego dla wnuka Doktor Zębatki, ale oczywiście zapomniałam zrobić mu porządne zdjęcie. Ostatnio jeden Bluephant trafił w łapki 4-miesięcznego Kubusia, synka znajomych. A kolejny Anioł już się wykroił i się szyje - tym razem pewnie zostanie u nas. W planach natomiast prezent na pierwsze urodziny Tialdy. Co prawda nie wiem jeszcze co jej uszyć, ale coś wymyślę. Może tildowego królika?

PS

Wracam do szycia i tworzenia różnych drobiazgów :D

Na ratunek... smoczkom

Średnio kilka razy dziennie szukamy z Mychą smoczka zwanego glusiem, smoczydłowskim, przyjacielem czy smokaczem-cmokaczem. Jeszcze do niedawna było ich dwóch - żółty i zielony, ale żółty zabłądził w czasie drogi powrotnej z kościoła i wszelki słuch po nim zaginął. Wtedy też zdecydowaliśmy się kupić smycz na smoczka, bo bez niego byłoby ciężko Myszce zasnąć. Zastanawiam się jak to zrobić, żeby ułatwić poszukiwania - żeby na przykład sam wołał, dzwonił albo piszczał, albo żeby chociaż można było do niego zadzwonić jak wtedy, gdy zginie nam telefon komórkowy... Może ktoś kiedyś usprawni te poszukiwania ;) A na razie pilnujemy zielonego i nie wypuszczamy już na spacer ani do kościoła czy na podróż bez smyczy.

Mężczyźni, którzy potrafią się przyznać, że czegoś nie wiedzieli istnieją...

Całkiem niedawno odkryłam, że mężczyźni, którzy potrafią się przyznać, że czegoś nie wiedzieli istnieją naprawdę i mało tego, jeden z nich mieszka pod moich dachem (nie jest zwierzakiem, choć w wielu kręgach znany jest pod hasłem KOT). Pewnego pięknego wieczoru, kiedy Mysz poszła sobie już grzecznie spać do swojego białego łóżeczka, a ja bawiłam się telefonem Mężczyzny, nagle, nie wiedzieć w jaki sposób i kiedy telefon zaczął świecić. To znaczy nie klawiatura i ekran, ale jak latarka. Używając do tego lampy od aparatu. I nie ma w tym nic dziwnego - no przecież takie telefony z latarkami to istniały już baaaardzo dawno temu. Ale ja przecież nie o latarce chcę pisać. Otóż z rozświetlonym telefonem podbiegłam do Mężczyzny i skruszona powiedziałam, że coś nacisnęłam, wcisnęłam, przytrzymałam i on zaczął świecić i nie chce przestać, a ja nie wiem jak go do tego zmusić. Na co Mężczyzna wziął rzeczony przedmiot w swoje kocie łapki, obejrzał i ze stoickim spokojem wyłączył funkcję latarki. Opuścił przybytek zwany łazienką i udał się na zasłużone kanapowe leżakowanie, a ja z ulgą, że nic nie zepsułam zaczęłam się myć. Po jakiejś chwili Mężczyzna puka do drzwi łazienki, wchodzi i z niesamowicie zawadiackim acz uroczym i słodkim wyrazem twarzy oznajmia: "Kejt, ja muszę Ci się do czegoś przyznać". W tym momencie przeleciały mi przez głowę tryliardy myśli od "zdradziłem Cię na ostatniej delegacji zagranicznej" po "kupiłem łysego kota i mam go w bagażniku auta. Przynieść?" Kiedy przestraszone moje spojrzenie legło w końcu na jego obliczu odezwał się w te słowy: "bo ja tak naprawdę to nie wiedziałem, jak się włącza tą latarkę, Ty mi powiedziałaś" i zniknął. Szok spowodował, że spędziłam w łazience kolejne kilkadziesiąt sekund próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszałam i jakoś zareagować. Ostatecznie pochwaliłam tylko Mężczyznę, że to cudownie usłyszeć, że on czegoś nie wiedział.